terça-feira, 3 de janeiro de 2012

burela

[nota prévia: embora a personagem merecesse por si só um ensaio filosófico, este pequeno texto refere-se apenas ao café, com o nome do dono]

-logo à noite em burela?
-claro.
nem era preciso perguntar, mas era só para confirmar.
depois de jantar, lá ia chegando toda a gente. e não era um chegar de ir tomar café, era chegar para ficar. estacionar. até onde a noite levar. onde a cerveja e a conversa, sobretudo a conversa, levar. e às vezes levava muito longe, muito tarde. por isso não era fácil explicar sem que soasse a mentira, ao chegar a casa às seis da manhã, que se tinha estado simplesmente no café, à conversa. também não devia ser fácil perceber, para alguém que tinha tomado café à noite, ao chegar para tomar o café da manhã, que o mesmo grupo de pessoas ainda estivesse sentado à volta da mesma mesa de há oito horas atrás. mas muitas noites eram assim, sobretudo ao fim de semana, e (claro) nas férias (nas longas noites de inverno, havia indivíduos que chegavam a estar doze horas lá...). após acesas negociações com o proprietário, conseguiu-se que fosse feito um profundo investimento, que traria melhores condições para o pessoal aguentar mais tempo: uma máquina de fazer tostas veio alterar a dieta alimentar de muita gente, que já estava habituada a comer moelas, orelha ou codornizes às duas da manhã. dada a estabilidade do pessoal, o horário de fecho passou das 2h para as 4h da manhã (desconfio muito que houvesse uma aldeia que tivesse um café aberto até às 4), e não era por isso que fechava muitos dias antes da hora.
muitas discussões aconteceram
poucas conclusões se alcançaram
muito combustível ficou por se gastar
muitas festas acabaram mais cedo
muitos engates ficaram por fazer
por se ficar ali a conversar
com amigos e prazer...

6 comentários:

Altino disse...

Por fim algúem fala de algo mais que nao seja politica ou crise. Felicito-te pelo post que tao boas lembranças tras. Continua que ha mais temas para recordar. Um abraço.

poucabergonha disse...

Dius mos deia buonas nuites!

Yá quantá que andaba para deixar rastro eiqui i solo hoije se me amanhou.
Tengo dues cousas para te dezir i nun me bou a poner cun muito arremissaco:
purmeira - Passo eiqui muita beç i gusta-me bien l tou blogue i la tue cumbersa. Cumo fura screbido an mirandés, este era, de loinge, l blogue más buono de las Tierras de Miranda. An Pertués tamien bal la pena, mas peç que nun sal bien citre; bien te podies aponer i botá-le an mirandés que quedábamos todos a ganhar.
segunda - Nun me amportaba nada de ser you a assinar este scrito (post)! Nun cuides que ye pouco, este ye l más grande agabon que you sou capaç de fazer!
Solo nun antendi mui bien ua cousa: poniste ls berbos todos ne l passado... anton Burela yá cerrou ó sós tu que yá nun te aguantas de las cabilhas?!... you inda nun hai muito tiempo que sali d'alhá, ende pulas seis, i cun buona barrigada de cacholas ne l papo!...
Fuorte abraço

parreirex disse...

@pinante,

de acordo, caro amigo. vou tentar passar o ano da coisa sem falar da coisa, e só de coisas boas. como o tema do blog é palaçoulo, a tarefa é mais fácil... abraço.

parreirex disse...

@poucabergonha,

um - obrigado.

dois - a principal razão porque este blog não é em mirandês é simples: não sei escrever mirandês. percebo tudo, falo um cachico, mas não sei escrever.

três - burela continua aberto, de boa saúde e recomendável. serei eu (e outros) que não me aguanto de las cabilhas para tais noitadas.

quatro - o que é feito do blog La gaita i la çanfona, que não se consegue entrar e era bem guapo?

cinco - abraço.

poucabergonha disse...

Ei Parreirex, buonas nuites,

Scuita, La Gaita i la Çanfona, cumo quiera que houbo ua puta de ua beata falsa que fizo un acuso i ls democratas de l blogspot cerrórun-lo. Fui l que perdírun, filhos de ua puta.
Mas s'acauso quejires cunhecer más uas liçones de bida puodes-te andustriar eiqui: http://ourrietalrefustedo.blogs.sapo.pt/
la casa nun ye mie, mas you tamien asseguro nua bara de l pálio.

Agora de nun saber screbir mirandés, tu çculpa-me la franqueza, mas peç ua çculpa mei sfarrapada. Un home que anda pul mundo cumo tu, siempre cula proua de ser mirandés i cousa i tal... i apuis bai-se a ber i nun sabe screbir!...
Anton un rapaç tan guicho cumo tu... nun sabes, daprendes!
Apon-te, home, anda, spabila-te!, que daprender a screbir mirandés ye cousa que a ti nun te fai papo... a la falta de melhor, ansino-te you, i mira que anté puode ser alredror de uns paixaricos ne l Burela.
Abraço arrochado

Adelaide Monteiro disse...

Solo hoije antrei na buossa squinica, tamien mirandesa, anque nun séia an mirandés que bós screbis.
Solo li este cachico i gustei muito. Agrada que nua aldé mirandesa haba un café adonde se puoda dar ls dedos todos de cumbersa por la nuite toda.
Parabienes!
Apuis hei-de cuntinar porqui para ber se bos meto l bício de screbir tamien an mirandés.

Un abraço,

Adelaide Monteiro